Słowo: udręczyć

odmiana:
(1) koniugacja VIb 

forma		liczba pojedyncza			liczba mnoga
		1. os.	2. os.	3. os.	1. os.	2. os.	3. os.
bezokolicznik		udręczyć
czas przyszły prosty		udręczę	udręczysz	udręczy	udręczymy	udręczycie	udręczą
czas przeszły	m	udręczyłem	udręczyłeś	udręczył	udręczyliśmy	udręczyliście	udręczyli
	f	udręczyłam	udręczyłaś	udręczyła	udręczyłyśmy	udręczyłyście	udręczyły
	n	udręczyłom	udręczyłoś	udręczyło
tryb rozkazujący		niech udręczę	udręcz	niech udręczy	udręczmy	udręczcie	niech udręczą
pozostałe formy czas zaprzeszły m udręczyłem był udręczyłeś był udręczył był udręczyliśmy byli udręczyliście byli udręczyli byli f udręczyłam była udręczyłaś była udręczyła była udręczyłyśmy były udręczyłyście były udręczyły były n udręczyłom było udręczyłoś było udręczyło było forma bezosobowa czasu przeszłego udręczono tryb przypuszczający m udręczyłbym, byłbym udręczył udręczyłbyś, byłbyś udręczył udręczyłby, byłby udręczył udręczylibyśmy, bylibyśmy udręczyli udręczylibyście, bylibyście udręczyli udręczyliby, byliby udręczyli f udręczyłabym, byłabym udręczyła udręczyłabyś, byłabyś udręczyła udręczyłaby, byłaby udręczyła udręczyłybyśmy, byłybyśmy udręczyły udręczyłybyście, byłybyście udręczyły udręczyłyby, byłyby udręczyły n udręczyłobym, byłobym udręczyło udręczyłobyś, byłobyś udręczyło udręczyłoby, byłoby udręczyło imiesłów przymiotnikowy przeszły m udręczony udręczeni f udręczona udręczone n udręczone imiesłów przysłówkowy uprzedni udręczywszy rzeczownik odczasownikowy udręczenie, nieudręczenie

(2) koniugacja VIb 

forma		liczba pojedyncza			liczba mnoga
		1. os.	2. os.	3. os.	1. os.	2. os.	3. os.
bezokolicznik		udręczyć się
czas przyszły prosty		udręczę się	udręczysz się	udręczy się	udręczymy się	udręczycie się	udręczą się
czas przeszły	m	udręczyłem się	udręczyłeś się	udręczył się	udręczyliśmy się	udręczyliście się	udręczyli się
	f	udręczyłam się	udręczyłaś się	udręczyła się	udręczyłyśmy się	udręczyłyście się	udręczyły się
	n	udręczyłom się	udręczyłoś się	udręczyło się
tryb rozkazujący		niech się udręczę	udręcz się	niech się udręczy	udręczmy się	udręczcie się	niech się udręczą
pozostałe formy czas zaprzeszły m udręczyłem się był udręczyłeś się był udręczył się był udręczyliśmy się byli udręczyliście się byli udręczyli się byli f udręczyłam się była udręczyłaś się była udręczyła się była udręczyłyśmy się były udręczyłyście się były udręczyły się były n udręczyłom się było udręczyłoś się było udręczyło się było forma bezosobowa czasu przeszłego udręczono się tryb przypuszczający m udręczyłbym się, byłbym się udręczył udręczyłbyś się, byłbyś się udręczył udręczyłby się, byłby się udręczył udręczylibyśmy się, bylibyśmy się udręczyli udręczylibyście się, bylibyście się udręczyli udręczyliby się, byliby się udręczyli f udręczyłabym się, byłabym się udręczyła udręczyłabyś się, byłabyś się udręczyła udręczyłaby się, byłaby się udręczyła udręczyłybyśmy się, byłybyśmy się udręczyły udręczyłybyście się, byłybyście się udręczyły udręczyłyby się, byłyby się udręczyły n udręczyłobym się, byłobym się udręczyło udręczyłobyś się, byłobyś się udręczyło udręczyłoby się, byłoby się udręczyło imiesłów przymiotnikowy przeszły m udręczony udręczeni f udręczona udręczone n udręczone imiesłów przysłówkowy uprzedni udręczywszy się rzeczownik odczasownikowy udręczenie się, nieudręczenie się

wyrazy pokrewne:
rzecz. dręczycielka f, dręczyciel mos, udręka f, udręczanie n ndk., udręczenie n dk.
czas. udręczać ndk.

wymowa:
IPA: [uˈdrɛ̃n͇ʧ̑ɨʨ̑], AS: [udrẽṇčyć], zjawiska fonetyczne: udziąs.• nazal.• asynch. ę 

znaczenia:
czasownik przechodni dokonany
książk. przysporzyć cierpień fizycznych lub psychicznych, dokuczać
czasownik zwrotny udręczyć się
książk. przysporzyć sobie samemu cierpień fizycznych lub psychicznych
książk. przysporzyć sobie nawzajem cierpień fizycznych lub psychicznych