Słowo: wydziedziczyć

kolokacje:
wydziedziczyć syna / córkę, wydziedziczyć z majątku / własności / ojcowizny / ziemi

odmiana:
(1.1-2) koniugacja VIb 

forma		liczba pojedyncza			liczba mnoga
		1. os.	2. os.	3. os.	1. os.	2. os.	3. os.
bezokolicznik		wydziedziczyć
czas przyszły prosty		wydziedziczę	wydziedziczysz	wydziedziczy	wydziedziczymy	wydziedziczycie	wydziedziczą
czas przeszły	m	wydziedziczyłem	wydziedziczyłeś	wydziedziczył	wydziedziczyliśmy	wydziedziczyliście	wydziedziczyli
	f	wydziedziczyłam	wydziedziczyłaś	wydziedziczyła	wydziedziczyłyśmy	wydziedziczyłyście	wydziedziczyły
	n	wydziedziczyłom	wydziedziczyłoś	wydziedziczyło
tryb rozkazujący		niech wydziedziczę	wydziedzicz	niech wydziedziczy	wydziedziczmy	wydziedziczcie	niech wydziedziczą
pozostałe formy czas zaprzeszły m wydziedziczyłem był wydziedziczyłeś był wydziedziczył był wydziedziczyliśmy byli wydziedziczyliście byli wydziedziczyli byli f wydziedziczyłam była wydziedziczyłaś była wydziedziczyła była wydziedziczyłyśmy były wydziedziczyłyście były wydziedziczyły były n wydziedziczyłom było wydziedziczyłoś było wydziedziczyło było forma bezosobowa czasu przeszłego wydziedziczono tryb przypuszczający m wydziedziczyłbym, byłbym wydziedziczył wydziedziczyłbyś, byłbyś wydziedziczył wydziedziczyłby, byłby wydziedziczył wydziedziczylibyśmy, bylibyśmy wydziedziczyli wydziedziczylibyście, bylibyście wydziedziczyli wydziedziczyliby, byliby wydziedziczyli f wydziedziczyłabym, byłabym wydziedziczyła wydziedziczyłabyś, byłabyś wydziedziczyła wydziedziczyłaby, byłaby wydziedziczyła wydziedziczyłybyśmy, byłybyśmy wydziedziczyły wydziedziczyłybyście, byłybyście wydziedziczyły wydziedziczyłyby, byłyby wydziedziczyły n wydziedziczyłobym, byłobym wydziedziczyło wydziedziczyłobyś, byłobyś wydziedziczyło wydziedziczyłoby, byłoby wydziedziczyło imiesłów przymiotnikowy przeszły m wydziedziczony wydziedziczeni f wydziedziczona wydziedziczone n wydziedziczone imiesłów przysłówkowy uprzedni wydziedziczywszy rzeczownik odczasownikowy wydziedziczenie, niewydziedziczenie

wyrazy pokrewne:
rzecz. wydziedziczenie n, wydziedziczanie n, dziedziczenie n, odziedziczenie n, dziedzictwo n, dziedzic m, dziedziczka f, dziedziczność f, Dziedzic m
czas. wydziedziczać ndk., dziedziczyć ndk., odziedziczyć dk.
przym. dziedziczny, dziedzicowy
przysł. dziedzicznie

przykłady:
Mimochodem wspomnę, że nie było tygodnia, w ciągu którego bracia Minclowie nie pokłóciliby się i nie pogodzili przynajmniej ze dwa razy. (…) Nawet zgon Franca, który w roku 1856 zmarł na karbunkuł, nie obszedł się bez awantury. W ciągu trzech ostatnich dni obaj bracia po dwa razy wyklęli się i wydziedziczyli w sposób bardzo uroczysty. Mimo to Franc cały majątek zapisał Janowi, a Jan przez kilka tygodni chorował z żalu po bracie i — połowę odziedziczonej fortuny (około dwudziestu tysięcy złotych) przekazał jakimś trzem sierotkom, którymi nadto opiekował się do końca życia.

wymowa:
IPA: [ˌvɨʥ̑ɛ̇ˈʥ̑iʧ̑ɨʨ̑], AS: [vyʒ́ėʒ́ičyć], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art.• akc. pob.

znaczenia:
czasownik przechodni dokonany (ndk. wydziedziczać)
praw. pozbawić praw do dziedziczenia, do przysługującego spadku
st.pol. usunąć, wyłączyć, wykluczyć